Σύμφωνα με τις καλές πρακτικές διαχείρισης συστημάτων, προτείνεται να υπάρχει διαχωρισμός των δεδομένων ενός εξυπηρετητή. Συνήθως, χρησιμοποιούνται 3 κατηγορίες:
- Δεδομένα Λειτουργικού Συστήματος (ΛΣ). Πρόκειται για τη βασική εγκατάσταση του ΛΣ χωρίς δεδομένα εφαρμογών ή προσωπικά δεδομένα χρηστών. Αυτά τα δεδομένα, μας ενδιαφέρει να μπορούμε να τα επαναφέρουμε γρήγορα μέσω ενός snapshot. Πχ, σε κάποια αναβάθμιση του ΛΣ μπορείτε να λάβετε ένα snapshot πριν την αναβάθμιση, να κάνετε την αναβάθμιση και αν τα πράγματα δεν γίνουν σωστά, να κάνετε μόνοι σας επαναφορά στην κατάσταση πριν την αναβάθμιση του λειτουργικού. Αν όλα πήγαν καλά, διαγράφετε το snapshot.
- Δεδομένα Εφαρμογών (application data). Πρόκειται για δεδομένα που αποθηκεύουν εφαρμογές όπως για παράδειγμα ένας SQL server ή ένας web server. Αυτά τα δεδομένα δεν έχει νόημα να “γυρίσουν προς τα πίσω” σε περίπτωση που υπάρχει π.χ. μια αστοχία στο ΛΣ. Συνεπώς, πρέπει να είναι “ανεξάρτητα”.
- Δεδομένα Χρηστών (user data). Πρόκειται για δεδομένα που αποθηκεύουν χρήστες (user data) όπως για παράδειγμα profiles ή κάποιο home directory ή ακόμα και κοινόχρηστοι φάκελοι με αρχεία μιας ομάδας εργασίας. Είναι αρχεία που δεν σχετίζονται ούτε με το ΛΣ ούτε με εφαρμογές. Αυτά τα δεδομένα, επίσης δεν έχει νόημα να “γυρίσουν προς τα πίσω” σε περίπτωση που υπάρχει π.χ. μια αστοχία στο ΛΣ και καλό είναι να είναι και αυτά “ανεξάρτητα”.
Συνοψίζοντας, μας ενδιαφέρει ο διαχωρισμός των δεδομένων ώστε να υπάρχει ευελιξία στη διάθεση του διαχειριστή. Αν γίνει μια αναβάθμιση και θέλουμε να παρακολουθήσουμε τη συμπεριφορά του VM μας για 1 εβδομάδα, σε περίπτωση που πρέπει να επανέλθουμε στην προηγούμενη κατάσταση ΔΕΝ θέλουμε να χαθούν δεδομένα χρηστών και εφαρμογών που ολόκληρη την εβδομάδα άλλαζαν. Μας ενδιαφέρει να επαναφέρουμε μόνο το Λειτουργικό Σύστημα και τα αρχεία (executables) των εφαρμογών, αφήνοντας τα υπόλοιπα δεδομένα στη θέση τους.